Comme ci comme ça

Hoe het nu gaat en hoe ze de dagen doorkomt, bijna een jaar na het overlijden van Herry, haar man, vraag ik als ik haar zie lopen in het bos. 

Comme ci comme ça, antwoord ze. Er zijn momenten dat het best goed gaat, als ik bezig ben, iets gezelligs doe met een vriendin of met mijn collega’s lunch, dan denk ik er soms een poosje helemaal niet aan, dan voel ik me daarna bijna schuldig dat het gewone leven voor mij doorgaat.

Maar op een ander moment kan het verdriet me overvallen, als een soort golf, zomaar opeens uit het niets, zo lijkt het. Dan overspoelt het me.

Ik huil dan dagen om niks, ben snel boos en wil alleen zijn, maar ook weer niet en word verdrietig als mensen Herry’s naam niet noemen. Ik snap mezelf dan niet, maar verwacht wel dat mijn omgeving mij begrijpt. Ingewikkeld is het hè, dat rouwen, zegt ze.                                                                                                                                                                                                                   

Ik heb wel ontdekt dat ik mijn verdriet graag alleen verwerk. Door hier in mijn eentje te wandelen, dichtbij Herry. Een paar maanden na het overlijden van Herry ben ik een aantal dagen in een huisje in België geweest. Daar kun je goed alleen zijn. Urenlang heb ik in de bossen gewandeld. En daar vloeiden mijn tranen.

Wat me ook helpt, is muziek luisteren. Dat luister ik niet om de tekst, maar om het gevoel dat het oproept. Ik zeg weleens gekscherend dat ik ter verhoging van de verdrietbeleving Andre Rieu opzet. Herry hield niet van Rieu. Maar zijn muziek raakt mij. Dan gaan mijn sluizen open. En dat lucht op.  

Geplaatst in Geen categorie, Verhalen