Dát wordt mijn plekje onder de boom

Voor ons is Weverslo zo bijzonder omdat:

Onze lieve moeder daar begraven ligt. Mam had zelf ooit in de krant gelezen over een natuurbegraafplaats en dat sprak haar erg aan. Maar de dichtstbijzijnde vond ze te ver weg, dus dat was geen optie.  Mam is geboren in de Peel, in Griendtsveen. Daar liggen haar ouders begraven. Ze bezocht hun graf regelmatig. Ook om dat te onderhouden. Daar zou ze in principe zelf overigens ook wel begraven willen worden, ooit.
Mam genoot van het buiten zijn; fluitende vogels, bloesems en bloeiende bloemen, de zon die schijnt. Zeker in de laatste levensjaren toen haar wereld wat kleiner werd kon ons mam echt genieten van ‘natuur’ op de vierkante meter; van een plantje in de bak op het balkon dat voor de zoveelste keer weer opkwam. Toen ze las over de open dag van een natuurbegraafplaats in de buurt wilde ze daar graag meer van weten.

Afspraak

Ze heeft toen een afspraak gemaakt en zich op een goede dag lekker rond laten rijden. Ze heeft de hele natuurbegraafplaats goed bekeken en uiteindelijk zelf haar plekje uitgezocht. Een strategisch plekje. Ze wilde namelijk niet dat vriendinnen, vaak slecht ter been, het hele bos door moesten om haar graf te bezoeken. En ook dat niemand haar hoefde te ‘zoeken’. Daarom koos ze bewust voor een plekje tegen het hoofdpad aan. Toen we er stonden, scheen de zon precies daar mooi door de takken. En ze besloot op dat moment: dát wordt ‘mijn plekje onder de boom’. Zo noemde ze dat vanaf toen. Een plekje waar de aarde als een warme deken over haar heen zou komen te liggen. Een plekje dat bovendien geen grafonderhoud nodig heeft, want daar zorgt de natuur voor. Ze deed dat zelf, met hulp van dochter en kleinzoon voor haar ouders en grootmoeder altijd met liefde, maar wilde dat ons toch besparen. Dat het graf nooit geruimd zou hoeven worden, vond ze ook een fijne gedachte.

Ambassadeur

De daarop volgende jaren is ze een heel goede ambassadeur geweest voor Weverslo. Want ze vertelde graag tegen iedereen die op bezoek kwam waarom dat houten blad [de nervensculptuur] zo prominent bij haar op tafel stond. Dan vertelde ze van haar plekje onder de boom. Dat ze dat zelf had uitgezocht. En dat het goed voelde zo. Het gaf haar rust dat dat geregeld was.

Hoe was het afscheid op de natuurbegraafplaats?

Haar zes kleinzoons hebben haar verdrietig maar liefdevol naar haar graf gedragen. Mam zou er heel erg trots op zijn geweest. Op de dag van haar begrafenis was het behoorlijk bewolkt. Maar juist toen we bij het graf kwamen, brak de zon door en die scheen precies op haar plek. We zeiden toen tegen elkaar: ze ligt hier goed. Ze wilde op haar graf graag een eenvoudige, mooie boomschijf. Daar moest haar naam opstaan plus de geboortedatum en sterfdatum. Een natuurlijk grafmonument dat, als wij en haar kleinkinderen er straks ook niet meer zijn om haar graf te bezoeken, opgaat in de natuur.

Hoe voelt het nu?

Voor ons allemaal voelt het goed omdat ze er zelf zo duidelijk in was; dit was wat ons mam wilde, en zo heeft ze het gekregen.

Komen jullie nu nog wel eens op Weverslo?

Jawel, we komen er regelmatig. Als we er zijn, voelen we de verbinding met ons mam. Hoewel die verbinding er toch wel is, ze is voor altijd in ons hart.

 

Geplaatst in Geen categorie