Dit wordt hem!
Een waterig zonnetje schijnt door de bomen van Natuurbegraafplaats Weverslo als ik met een blauwe prikstok in mijn hand naar Gerry en Han loop. We hebben een afspraak.
Elke keer is het weer een bijzonder moment als mensen met hun eigen levensverhalen een plekje komen uitzoeken bij ons op de natuurbegraafplaats.
Wandelend vertellen mensen veel. Dit moment is belangrijk voor hen. Vaak verkennen ze niet alleen het gebied en de mogelijkheden voor een ceremonie op ’t Laar, met een tent in de wei of op het , maar ook of ze zich thuis voelen bij ons als medewerkers van Weverslo, of we aansluiten bij hun gevoel.
Door verhalen, vaak vermengt met een grap, geven mensen een inkijkje in hun gedachten, leven en drijfveren. Ze delen wat hen rust geeft, waar ze van houden en wat belangrijk voor ze is.
Aan het begin van de wandeling vraag ik of ze een voorkeur hebben voor een plek, bijvoorbeeld aan de rand bij een pad, dieper in het bos, of onder een bepaalde boom. Meestal weten mensen het niet. We gaan dan lopen en heel regelmatig staat iemand ineens stil, kijkt rond en vraagt of deze plek nog vrij is. Het is een gevoel dat dan klopt bij die plek. Als ik op de kaart heb gezien dat de gekozen plek vrij is zijn mensen vaak verbaasd dat zo’n mooie plek nog niet door iemand gekozen is.
Zo ook vandaag
“Dit wordt hem, zegt Han, tussen deze bomen. Prachtig toch?” Gerry merkt op dat zij dat waarschijnlijk niet zullen zien.
“Maar onze kinderen wel!” Deze opmerking raakt Han, hij glimlacht en vraagt of hij het blauwe paaltje in de grond mag zetten en of ik een foto wil maken van hen samen.
Vijf weken later is Han al overleden, veel sneller dan gedacht, gehoopt en dan ik dit leuke stel gewenst had!