Een geurige keuze
Henny is al een keer eerder op Weverslo geweest met een vriendin, zo vertelt ze, ze hebben toen samen meegewandeld met een paddenstoelenwandeling met een IVN gids.
Vandaag komt ze niet voor een wandeling, maar om een plek uit te zoeken en te reserveren, omdat ze weet dat ze ziek is.
We rijden met de golfcar door het bos omdat lopen niet meer zo goed gaat. Henny kijkt een beetje teleurgesteld om zich heen. “Ik had meer bloemen verwacht,” zegt ze.
Ik besluit daarom een ander pad te nemen, want langs de bosrand staan de lelietjes van Dalen in bloei.
“Is hier nog plek, want hier wil ik wel begraven worden,” zegt Henny met een glimlach. “Deze bloemen ruiken zo lekker.”
Henny lacht en zegt: “Ik wil niet eindigen als een stinkende ouwe vrouw.” Ze vertelt dat ze vroeger vond dat oude mensen stonken. Die geur die bij haar oma thuis hing herinnert ze zich nog maar al te goed, ik heb me altijd voorgenomen om zelf geen stinkende ouwe vrouw te worden. “Oud word ik waarschijnlijk niet, en als ik tussen deze geurende bloemen lig, ruik ik ook heerlijk.”
Haar kleindochter die mee is, wijst haar op het geluid van auto’s van de provinciale weg verderop. “Vind je dat niet te lawaaierig?”
“Wat zeg je?” vraagt Henny.
Haar kleindochter knikt naar mij. “Ik denk dat dit een prachtige plek voor oma is.”