Een warm nest

Elk voorjaar als we bij haar op bezoek komen vertelt ze trots, alsof ze er zelf voor gezorgd heeft, dat er weer een vogel zit te broeden in het vogelhuisje dat haar zoon, jaren geleden, voor haar gemaakt heeft. Ze geniet van de bedrijvigheid rondom het vogelhuisje, de geluiden van nieuw leven, en de natuur in haar kleine tuin.

Haar andere zoon opperde eens om een camera te plaatsen in het kastje zodat ze kan volgen wat er binnenin het huisje gebeurt. Daar wil ze niks van weten. “Ik kan het zo ook wel zien, ben niet seniel hoor”.

Ruim twee jaar geleden is ze doodgegaan, heeft ze het nest verlaten. Ze is 89 jaar geworden.

Twee van haar kleinkinderen hebben enkele weken voor haar overlijden een plek uit gezocht, omdat ze zelf niet meer naar de begraafplaats kon komen. “Als het maar onder een boom is, en niet ergens achteraf”, was de instructie die de kleinkinderen mee kregen.

Nu ligt ze begraven op die prachtige plek, vlakbij de paddenpoel, in het bos, hier op Natuurbegraafplaats Weverslo.

Het vogelhuisje waar ze thuis jarenlang van heeft genoten, hebben we na de begraving op haar graf gezet, op de grond tussen de bladeren en varens, zoals ze dat zelf had bedacht.

En nu, op die plek, heeft dit voorjaar een koolmees een nestje gemaakt, ze zit te broeden in haar vogelhuisje, tussen het kleurrijk en uitbundig bloeiende vingerhoedskruid. En valt voor ons, als voortbestaanden, alles op zijn plek. Hier wordt zij weer één met de natuur, tussen de bomen, dieren en kleurrijke bloemen waar ze zo van hield.

Geplaatst in Activiteiten, Verhalen