Haast

Ik zit op een bankje. In het bos, hier op Weverslo.

Te luisteren naar de stilte, naar de zachte ritselende geluiden tussen de bladeren, in de verte hoor ik een tractor rijden.

Ik zit te mijmeren, te overdenken, te dromen. Het voelt haast als spijbelen om hier stil te zitten onder werktijd. Maar ik geniet van de geur van het bos en krijg inspiratie, terwijl ik in mijn eigen gedachten verzink.

Plotseling hoor ik voetstappen achter mij. Ik kijk om en zie een man aan komen lopen. Hij loopt langzaam op mij af, met een stok in zijn hand. En een hondje kwispelend naast hem.

Hij vraagt of hij naast mij mag komen zitten, want zijn benen hebben even pauze nodig.

Ik schuif uitnodigend een stukje op.

“Ik ben ook zo graag hier in het bos en ooit wil ik er graag in verdwijnen, hier op deze mooie plek, maar nog niet te snel hé”, zegt hij. “Ik heb geen haast”.

Geplaatst in Verhalen