Leuke begrafenis

Als we teruglopen, na de ceremonie van een kleine besloten uitvaart, komt de beste vriendin van de overledene naast me lopen. Ze steekt haar arm in de mijne. 

Er zijn ongeveer 30 mensen op het intieme afscheid, waarvan de meesten elkaar alleen kennen uit de verhalen van degene die er niet meer is. Nu ontmoeten ze elkaar voor ‘t eerst en hebben veel te bepraten.

Vooraf heeft de familie ons laten weten dat ze ongeveer een half uur, tot drie kwartier hier zullen zijn. Ze willen geen ‘poespas of lange ceremonie’, zoals ze het zelf formuleerde. Het werden twee volle uren. 

Dat kan hier op Weverslo omdat we maar één begraving op een dag plannen. Hoe groot of klein die ook is. 

Ik sta op afstand, en hoor de familie en vrienden prachtige en soms hilarische anekdotes uitwisselen en er wordt gelachen, ze staan rond de rieten mand vol bloemen en klinken opgetogen. 

Een van hen heeft nog woorden ten afscheid op papier gezet, met ook wat hartzeer, en leest dit tot slot voor. 

“Mooi gezegd” bemoedigen de aanwezigen hem.

Tijdens het dalen van de rieten mand wordt er een passend nummer afgespeeld via een kleine draadloze speaker die de familie zelf mee heeft genomen. Daarna klappen ze met zijn allen voor de overledene.

Ik krijg er kippenvel van, van de liefde, saamhorigheid, de lach en traan en van dit uitbundige applaus. 

‘Dit was de leukste bruiloft, zegt de vriendin die gearmd naast mij loopt, “die ik ooit heb meegemaakt.”

Als ze zich realiseert dat ze bruiloft zegt in plaats van begrafenis, verontschuldigd ze zich naar mij. “Het voelde bijna zo. Maar ik vond het ook zo’n bijzondere begrafenis op deze prachtige plek.”

Geplaatst in Verhalen