Petje af

Petje af.
Ik zie door het raam aan de achterkant van het Boshuis een scootmobiel aankomen die richting het Boshuis rijdt. Door de scootmobiel verwacht ik een oudere dame of heer te verwelkomen.

Maar voor mij staat een jonge vrouw op uit de scootmobiel, ze staat wat wankel, stelt zich voor en valt meteen met de deur in huis:
“Ik ben Astrid, vorig jaar ben ik hier op de open dag geweest met mijn moeder, maar nu ben ik zelf erg ziek en ben mijn afscheid aan het regelen en wil nu hier in het bos een grafplek uitzoeken, mijn laatste vakantie bestemming”, zegt ze lachend.

Ik vind het mooi en liefdevol dat mensen samen met geliefden, familie of vrienden over de dood na denken en zoveel mogelijk hun wensen bespreken en vast leggen. Maar als deze vraag van een jong iemand komt, moet ik toch altijd even slikken.

Astrid vertelt dat ze samen met een vriendin een wade heeft gemaakt van wol, waar ze in begraven wordt, ze laat er een foto van zien. Ik ben onder de indruk van deze enorme positieve, energiek ogende humorvolle vrouw. Haar kinderen zijn nu samen met opa een mooie kist aan het maken. Dat wordt een herbruikbare familie kist, die net als een familie wieg, vele malen gebruikt kan worden.

Ik raak helemaal ontroerd als Astrid beschrijft hoe ze haar laatste rit naar de natuurbegraafplaats voor ogen heeft. Haar steun en toeverlaat, en grote liefde Bart, zal haar met een rouwbakfiets, samen met hun kinderen, familie en een paar goede vrienden vanaf huis naar Weverslo fietsen.
Ik vraag waar ze woont. Verbaasd vraag ik hoelang dat wel niet fietsen is?
Waarop Astrid antwoordt, dat het ‘maar’ anderhalf uur fietsen is en dat zij onderweg gaan picknicken.
Ik ben onder de indruk van Astrid en hoe natuurlijk en ontspannen zij de dood tegemoet treed.
Later vertelt ze dat ze natuurlijk ook hele pittige dagen heeft, waarop ze niks kan, veel pijn heeft en verdrietig is, voor haar kinderen.
Maar dat zij ook degene zijn die haar kracht geven om door te gaan, en op de dagen dat ze zich beter voelt, intens van het leven samen met haar familie en vrienden kan genieten.
Ik neem mijn petje af voor deze vrouw die samen met haar gezin haar afscheid zó zorgvuldig regelt , dat zij na haar dood verder kunnen.
Met heel veel verdriet, maar ook met liefde en vertrouwen kan ze haar gezin loslaten als het zover is.

In de dagen na deze bijzondere ontmoeting met Astrid is ze nog vaak in mijn gedachten. En hoop ik dat ze nog een poosje kan picknicken, kletsen en schommelen met haar kinderen voordat ze naar haar laatste vakantiebestemming gaat.

Geplaatst in Verhalen