Stap voor stap
Als de koetsier zacht klakt met zijn tong begint het paard te lopen over het besneeuwde pad.
Een prachtig winters plaatje.
De stoet volgt en de uitvaartbegeidster gaat, op haar pumps, voorop. Haar zorgvuldig gekozen outfit, bedoeld om een stijlvolle indruk te maken, lijkt allesbehalve geschikt voor deze winterse omstandigheden op een natuurbegraafplaats.
Af en toe zakt ze met een hak weg in een molshoop die verstopt liggen onder de sneeuw. “Dit stond niet in de functieomschrijving toen ik solliciteerde als uitvaartbegeider”, fluistert ze mij met een knipoog toe, terwijl ze mijn arm vast pakt om zich staande te houden.
Het paard stapt onverstoorbaar door. Trekt de kar.
Hoewel de voeten van menigeen inmiddels gevoelloos zijn door de kou en niet alle schoenen de glans meer hebben van die ochtend, loopt iedereen mee, achter paard en de wagen aan.
En voel ik, misschien wel meer dan ooit, de symboliek rondom afscheid nemen en rouw.: Soms heb je een arm nodig om op te leunen, een luisterend oor of een uitgestoken hand om je evenwicht te bewaren als je even vastzit.
Om door te kunnen.
Stap voor stap.
