Vallende bladeren maken bittere rouw soms even iets zoeter

‘Een jaar verder. Al jaargetijden een keer gezien.

Had niet gedacht dat ik het zo fijn zou vinden om hier in het bos op Weverslo rond te lopen en naar het plekje van Karel te gaan.

Ik had voor Karel’s dood niet zoveel met het bos. Hij wel.

Nu snap ik hem beter, de geur, de stilte en zelfs de vallende bladeren helpen mij om me verbonden te voelen met Karel en de natuur, waardoor ik mijn tranen kan laten stromen. En dat lukt alleen hier. Daarna voel ik weer ruimte, om te genieten van kleine dingen die mijn dag weer een beetje kleur geven.

Ik wil jullie bedanken voor jullie tijd en gesprekjes op het bankje in het bos. Zo fijn!’

Deze tekst stond op een kaartje die we afgelopen week kregen.

Mooi om te horen wat Weverslo voor mensen betekent.