Weverslo, een plek van warmte
Hieronder het verhaal van Suzanne Kromhout, zij beschrijft prachtig wat Weverslo voor haar, als voortbestaande, betekent.
Weverslo een plek van warmte
Als ik naar Weverslo toe rijd, dan overvalt me vaak een gevoel van behaaglijkheid
Ik weet immers dat ik naar een plek toe ga die als een warme deken voelt
Vaak schijnt dan ook net toevallig het zonnetje
Of is dat geen toeval? Of denk ik dat of voel ik dat hij schijnt?
Het maakt eigenlijk ook niet uit, het voelt evengoed als warm en behaaglijk
Het bos, de plek waar verdriet, liefde en warmte samenkomen,
Ongeacht de reden, leeftijd of moment waarop je dierbare hier zijn laatste rustplek vindt,
Voor een ieder zal het bos zijn warme deken over je uit waaien om te bieden wat je nodig hebt.
Soms een goed gesprek, het maken van een grapje, het delen van verdriet, of het uiten van onvrede,
En soms heb ik er vrede mee hoe het dan is en de andere keer zoek ik naar antwoorden,
Antwoorden op vragen die we hebben, ach we willen het vast allemaal…
Het accepteren dat we ze niet altijd voor geschoteld krijgen op een presenteerblaadje
Is onderdeel van de rouw die we doormaken en waar Weverslo een plek van troost biedt.
En vaak genoeg ben ik hier en dan ben ik ook gewoonweg gelukkig en voel ik hier geen zwaarte.
Op de een of andere manier is het hier licht, voelt het hier licht en maakt het verdriet lichter
De bomen, struiken, takken, de paadjes, de graven die je inmiddels herkent, het voelt vertrouwd
Eens in de zoveel tijd, zie je een nieuw graf en dat heet ik ze in gedachten welkom bij ons.
Welkom om hier samen met ons te zijn, wetende dat ook zij de warmte van het bos mogen ervaren.
Weverslo ik wist van haar bestaan, maar heb nu zelf mogen ervaren wat Weverslo voor je kan betekenen.
Een warme deken, die er onvoorwaardelijk voor je is, die je neemt zoals je bent, zonder oordeel je laat rouwen zoals iedereen dat op zijn of haar manier doet.
Dankjewel warme behaaglijke plek, fijn dat je er bent!